Lisette Maarseveen

Mijn vroegste herinnering van puur geluk zijn in de natuur, in mijn geval onze grote achtertuin waar ik als klein kind lag te dromen, voelen, kon fantaseren, verdwalen, verstoppen, spelen en ontdekken. Ook namen mijn ouders ons mee de natuur in, vertelde papa verhalen over kabouters en magische boswezens, gaven ze ons daar ruimte en (geen) tijd om eindeloos kind te zijn. Nu realiseer ik me dat opgroeien in een tijd zonder internet en mobiele telefoon, waar ik alleen of met vriendjes in bomen mocht klimmen, op avontuur mocht gaan en pas thuis hoefde te komen als het donker werd, een enorme zege is geweest die voor veel kinderen nu ver afstaat van hun dagelijkse werkelijkheid.

Tijdens vele omzwervingen (waar ik meer dan eens ook verdwaald raakte) ervaarde ik een steeds dringender gevoel van heimwee en verlangen. Pas later ontdekte ik wat het was: de diepe wens om mijn connectie met de natuur te herstellen. Deze thuisreis begon in 2012,  toen ik samen met Martijn een reis maakte naar Zuid-Afrika. We leefden in een traditioneel Xhosa dorp, zonder elektriciteit, zonder leidingwater en op een magische plek in de natuur: aan de rand van een kloof, midden tussen oeroude bossen. In dit dorpje bouwden we met hulp van de gemeenschap ons eigen traditionele huis (rondavel), maakten we omzwervingen in de ruige natuur, leefden we grotendeels van onze moestuin en bovenal leerden we hoe een Xhosa stam nog altijd in diepe connectie met de natuur leeft en mochten we (op onze manier) deel uitmaken van deze prachtige gemeenschap. Hier ervaarde ik een enorm gevoel van thuiskomen in de natuur én in een gemeenschap. Destijds dacht ik dat deze specifieke plek, deze mensen en dit bos nodig was om me weer verbonden te voelen, met de natuur, de mensen en om me thuis te voelen….ik had het gelukkig mis.

Door een combinatie van (niet) toevallige omstandigheden leerde ik in 2016 Jurjen, Rosa, Aukje en daarna de Bosbeweging kennen. Het volgende moment zal ik nooit vergeten: In de lente van 2016 liepen we het kamp in van PO1, waar Jurjen en Aukje met twinkelende ogen, in volledige ontspanning, bij het vuur zaten. We trokken onze sokken en schoenen uit, liepen naar de groep mensen (onze huidige Bosbeweging stam) in een cirkel bij het vuur, snoven de geuren van het Leuvenumse bos op en rolden in een meeslepend verhaal over Tom Brown. Het was die plek waar ik bij het eerste daglicht rilde van de kou in de Leuvenumse Beek, waar ik mijn eerste touwtje twijnde, in vossenpas met wijde blik door dit prachtige stukje Nederlandse bos liep en heel zeker wist: ik ben THUIS, overal waar ik kom, thuis in de wildernis.

Martijn en ik wisten ook meteen: dit is wat we onze dochter Nina (en het liefst álle kinderen) van jongs af aan willen meegeven: opgroeien in een gemeenschap, diep verbonden met de natuur. Via de kinderopvang door ouders vonden we onze gemeenschap in onze woonplaats Utrecht. Via De Bosbeweging vonden we onze stam, verbonden met de natuur. Het eerste vonkje voor het familiekamp van 4-8 jaar is in deze periode ontstaan….Ik volgde nog meer cursussen van de Bosbeweging, waaronder de jaaropleiding: Jaarrond eten uit de natuur en na de geboorte van onze 2^e dochter Lenne werden de plannen voor een familiekamp steeds concreter. Nu is het zover! In het primitieve familiekamp komt voor mij alles samen: in een gemeenschap, met jonge kinderen, verbonden met elkaar en de natuur, spelen en ontdekken in onze wildernis: Thuiskomen.

In het dagelijks leven werk ik als leerkracht op een bijzondere basisschool: De Werkplaats Kindergemeenschap, waar ik met jonge kinderen mag werken die nog dicht bij de natuur staan, die spelen, ontdekken, vallen en opstaan en oneindig nieuwsgierig zijn. Waar ik, samen met deze gemeenschap, mag helpen om ons onderwijssysteem spelenderwijs, met creativiteit (en ook met vallen en opstaan????) weer terug te brengen in verbinding met elkaar en de natuur.