Marien de Bruin

De 10-daagse Primitief Overleven cursus smaakte naar veel meer. En dus schreef ik me in voor Primitief Vermogen. Als ik van tevoren had geweten wat er op het programma stond had ik het waarschijnlijk niet gedaan. Iets met een kleine comfort zone. Het werd uiteindelijk fantastisch, en mijn wereld zou nooit meer hetzelfde zijn.

Zoals alles, kwam ook dit op het juiste moment. Ik zat burned-out thuis na een veeleisende periode. Ik was moe, had weinig energie en voelde me kwetsbaar. Ik was zoekende hoe structuur aan te brengen in mijn dagen, en in beweging te blijven.

En toen was daar het eerste weekend. Heerlijk om het bos weer terug te zien. Maar ik voelde ook spanning, bang voor het onbekende en oncomfortabele. Van rustig aankomen is bij de Bosbeweging nooit sprake. Meteen werden we geïntroduceerd in de wondere wereld van de Wim Hof adem. Dat raakte bij mij precies wat er geraakt moest worden. Snel daarna kwam het eerste ijsbad. De rest van het weekend sneuvelden in hoog tempo allerlei vastgeroeste overtuigingen over mijn fysieke en mentale grenzen. Met native american meditaties maakten we reizen naar diepere lagen van ons bewustzijn. De fijne groep waarin we regelmatig ons proces konden delen gaf de benodigde veilige basis. Ik kwam moe en voldaan thuis, met een tas vol huiswerk en nieuwe energie.

De tussenperiode was perfect. Door de oefeningen die we meekregen mocht ik elke dag weer spelen met mijn comfortgrenzen. Het hielp me om een dagelijkse meditatie routine op te bouwen, met regelmatige oefeningen in koude-training. Het contact met de anderen in de groep was super motiverend. Het vooruitzicht van een tweede weekend gaf me een discipline die ik niet kende van mezelf.

De week voor dat tweede weekend voelde ik de focus toenemen. Had ik de afgelopen weken veel weerstand gevoeld, nu was ik klaar om te uitdaging aan te gaan. Eenmaal op het kamp lag het tempo weer hoog. Nieuwe uitdagingen, gave oefeningen, diepere meditaties, en ook: veel spelen! Rennen, springen, klimmen, zingen. Het kleine jongetje in mij kwam steeds meer naar buiten. Wat had ik hem gemist. En ook de krachtige man in mij, die ik lang verstopt had, kwam in vol ornaat naar buiten. Focus, doorzettingsvermogen, en volledig durven zijn wie ik ben. Mijn innerlijke kracht veranderde van waakvlam in een knetterend vuur. WOAAHH… ik LEEF!

Nu, een paar dagen later, ben ik dankbaar voor het hernieuwde contact met de natuur, en met mijn eigen natuur. Ik voel me sterker dan ooit, en heb een duidelijke intentie voor komend jaar mogen voelen. Ik ben me bewust geworden hoe onze lichamen en minds tegenwoordig zijn ingedut, en ben vastberaden om mijn grenzen te blijven opzoeken.

Ahó!