Lian Kasper

Opgroeien op een boerderij in de weidsheid van de Noordoostpolder betekende voor mij veel buiten zijn. Het polderlandschap toonde mij de elementen: fysiek werk in de aarde, in regen en wind, de kracht van de zon. Met mijn laarzen in de modder en mijn blik op de verre horizon voel ik me een beetje oermens: een fysieke en mentale kracht die je alleen leert kennen als je durft ‘vies te worden’.

Ik voel me door die elementen ook ‘in de juiste verhouding gezet’: ik ben maar een kwetsbaar wezen eigenlijk, een verzameling botten en wat vlees, afhankelijk van de natuurlijke krachten om me heen die veel groter zijn dan ik. Dit geeft eerbied. Diepe verbinding. En dankbaarheid naar al het leven dat mij ondersteund, een vanzelfsprekende bereidheid om terug te geven en bij te dragen.

Dit is mijn jarenlange fascinatie, en wat ik graag samen met Bosbewegers verder onderzoek: hoe kunnen we als stam vanuit die houding leven? Welke rituelen zijn er nodig om onszelf en elkaar te herinneren aan de juiste verhouding tot de natuur? En hoe neem je dat mee in je dagelijkse leven?