Kleine veldkers

Voor dit plantje hoef je niet per sé het bos in. Goede kans dat als je 2 stappen je deur uit bent, je hem al tegen komt. Klein en fier. Het plantje lijkt nauwelijks voedingsbodem nodig te hebben en kan al tevreden zijn met een spleetje tussen de klinkers of een ieniemienie beetje humus dat tegen een paar planken is aangewaaid. Met zijn fijne wortelstelsel zet de kleine veldkers zich goed vast. Van de winter lijkt hij opvallend weinig last te hebben, want zelfs als het vriest, zie je ‘m floreren.

Waar haalt zo’n tenger plantje zoveel kracht vandaan, want ook de smaak is krachtig en fris. Duidelijk herkenbaar is de radijsachtige smaak van de kruisbloemigen. Een kleine wintertraktatie tussen de tegels, op omgewerkte grond, maar ook in het bos of in het veld. Als je m eenmaal herkent, zal je hem op steeds meer plekken ontwaren. Dit is typisch een pioniersplantje wat houdt van braakliggende grond, bijvoorbeeld in nette tuinen waar geschoffeld wordt. Het staat dus meestal niet jaren op dezelfde plek, maar vindt steeds weer nieuwe plekjes om te pionieren.

Kleine veldkers (Cardamine hirsuta) is vooral herkenbaar aan de groeivorm, namelijk een kleine rozet. De blaadjes bestaan uit kleine, tegen over elkaar staande vrij ronde deelblaadjes. een blad bestaat uit maximaal vier paren deelblaadjes met aan het eind altijd een wat groter enkelvoudig deelblad. Maar mocht je twijfelen, proef hem! Hmmm, tuinkers? Mosterd? Radijs? Hele dikke kans dat het ‘m is.

In het midden van de rozet komen vanaf de lente bloeistengels met kleine witte kruisbloempjes omhoog. De grote broer Bosveldkers ( Cardamine flexuosa) is wat groter en groeit ook iets meer de lucht in, minder bladeren die als een rozet op de grond liggen. Dan is er nog het zachtroze zusje de Pinksterbloem (Cardamine pratensis) en nog een paar minder veel voorkomende veldkerssoorten. Alle soorten uit dit geslacht zijn eetbaar.